1908 “Türk devrimi”ne önderlik edenler II. Meşrutiyet’in ilanından 13 gün önce Tevfik Fikret’ten bir marş yazmasını istediler. Aydınlanma Şairi Fikret “Millet Şarkısı” adını verdiği şiiri yazdı. Devrimin habercisi olan bu marşla istibdat altındaki millete umut verilmeye, karamsar dünyalar aydınlatılmaya çalışıldı.
Haksızlığa, zulme ve karanlığa başkaldırı olan bu şiir adeta günümüzde yapılan hukuksuzluklara, adaletsizliklere, tek adam rejimine, millet diye diye milleti soyanlara, baskı altında inletenlere karşı da yazılmış gibidir.
Şairin yüzon sene önce “her gecenin gündüzü” olduğunu yazması geleceğe umutla bakmamız gerektiğini ortaya koyması yönünden önemlidir. İşte Tevfik Fikret’in yazdığı o marş:
MİLLET ŞARKISI
Tevfik Fikret
Çiğnendi yeter, varlığımız cehl ile kahre,
Doğrandı mübarek vatanın bağrı sebepsiz.
Birlikte bugün bulmalıyız derdine çare
Can kardeşi, kan kardeşi, şan kardeşiyiz biz.
Millet yoludur, hak yoludur tuttuğumuz yol
Ey hak, yaşa, ey sevgili millet, yaşa, varol!
Gel kardeşim, annen sana muhtaç, ona koşmak,
Koşmak ona, kurtarmak o bî-bahtı vazifen.
Karşında göğüs bağır açık, ölgün yatıyor bak;
Onsuz yaşamaktansa beraber ölüş ehven. .
Her an o güzel sineyi hançerliyor eller,
İmdâdına koşmazsak eğer mahvı mukarrer.
Zulmün topu var, güllesi var, kabası varsa;
Hakkın da bükülmez kolu, gülmez yüzü vardır.
Göz yumma güneşten, ne kadar nuru kararsa,
Sönmez ebedî; her gecenin gündüzü vardır.
Millet yoludur, hak yoludur tuttuğumuz yol;
Ey hak yaşa ey sevgili millet yaşa, var ol!.
Vaktiyle baban kimseye minnet mi ederdi?
Yok, kalmadı hâşâ sana zillet pederinden;
Dünyada şereftir yaşatan milleti, ferdi;
Silkin şu mezelletli tozu, uçsun üzerinden.
İnsanlığı pâmâl eden alçaklığı yık, ez;
Billâh yaşamak yerde sürüklenmeye değmez.
Haksızlığın envâını gördük. Bu mu kanun?
En gamlı sefaletlere düştük; bu mu devlet?
Devletse de, kanunsa da artık yeter olsun;
Artık yeter olsun bu denî zulm ü cehâlet.
Millet yoludur, hak yoludur tuttuğumuz yol;
Ey hak yaşa ey sevgili millet yaşâ, var ol!.
(Bazı kelimelerin Türkçeleri cehl: cahillik; kahre: zorla; ehven: daha iyi, ya da daha az kötü; bîbahtı: bahtsız; mukarrer: kararlaştırılmış, kuşkusuz; mezellet: alçaklık, alçalma; pâmâl: ayaklar altına alma; deni: rezil…)
